به نام طراح انسان

سلام

امیدوارم حالتون خوب باشه

نمیدونم از کجا شروع کنم.همیشه دلم میخواست داستان زندگی خودم و که پر از فرازو نشیب وخاطره های تلخ و شیرین بنویسم.رابطه خودم با خدا.طرز نگاهم به زندگی.رابطه عاطفیم  با دوستام(دختر و پسر).آشنایم با کانون رهپویان وصال.عشق بازیم با امام رضا.اتفاقی که زندگیم رو دگر گون کرد.

آخه یه جمله معروفه که میگه (کمرنگ ترین جوهرها از ماندگار ترین حافظه ها ماندگارترند)

ولی چون نه سواد درست و حسابی داشتم نه رمان و داستان و از این جور چیزا زیاد خونده بودم هیچوقت نتونستم این آرزوم رو بر آورده کنم.تا اینکه یاد گرفتم وبلاگ بسازم.از لحظه اولی که به فکر ساختن وبلاگ شخصیم افتادم یه جرقه تو ذهنم خورد که این همون موقعیتی که دنبالش میگشتم.زودی وبلاگم رو ساختم و آماده شدم واسه نوشتن داستان زندگیم.

من میخوام تو این داستان بیشتر اتفاقات زندگیم رو تو قالب رابطه خودم و خدا بیان کنم البت اگه خدا یاری کنه و شما هم با نظراتتون من حقیر رو مورد لطفتون قرار بدید.آخه میدونید! وقتی میبینم داستان زندگیم خواننده داره خوب خیلی بیشتر مشتاق ادامه کار میشم.

با تشکر از کسی که ساختن وبلاگ رو به من آموزش داد.

نوکرت تا ابد دادو بیداد